Begijnen verschillen in die zin van kloosterzusters dat begijnen enkel de gelofte van kuisheid en van gehoorzaamheid afleggen, niet van armoede. Rijke begijnen woonden in het begijnhof in hun eigen huis, terwijl arme begijnen samenwoonden in grotere conventhuizen (gemeenschapshuizen). Vaak bevonden zich in een begijnhof een infirmerie of zelfs een hospitaal, een bakkerij, een wasserij, ... De huizen weken qua type en architectuur niet veel af van de gewone huizen in de stad. Begijnhoven werden zowel geestelijk als wereldlijk goed beschermd.
Oorspronkelijk verbleven de begijnen achter de Sint-Walburgakerk. In de 15e eeuw kregen zij een onderkomen op de huidige plaats. Vroeger was het begijnhof volledig door water omringd. Opvallend is het kleurrijke barokpoortje met de beeltenis van de heilige Rochus, een pestheilige. De meeste kleine witte woningen werden heropgebouwd in de 19e en 20e eeuw; slechts enkele dateren uit de 17e eeuw. De laatste begijn overleed in 1960.
