Mijndorp Ecomusée du Bois-du-Luc ( 1685 ) in La Louvière (Picardisch Wallonië )

Bois-du-Luc in Houdeng-Aimeries bij La Louvière was een van de oudste steenkoolmijnen van België, de ontginning werd er gestaakt in 1973, maar de historische arbeiderswijk is bewaard gebleven en nog steeds bewoond. Op de mijnsite is nu een museum gevestigd.

De site bevindt zich in het hart van het Waals centraal steenkoolbekken. De winning van steenkool werd gestaakt in 1973. Tegen de geplande afbraak van de site werd heftig geprotesteerd. Een aantal vrijwilligers begonnen in 1974 aan de restauratie, de overheid kocht het domein in 1979 en vervolgens werden de mijninstallaties verder gerestaureerd en sinds 1983 als ecomuseum voor het publiek opengesteld.

De oudste bewijzen van mijnbouw in de site dateren van 14 februari 1685 toen de Société du Grand Conduit et du Charbornage de Houdeng werd opgericht. De maatschappij installeert in 1779 een stoommachine van Newcomen ontwikkeld door de Engelsman Thomas Newcomen. Sindsdien bleef de mijn vernieuwen en moderniseren. De nieuwste, laatste en grootste put van de maatschappij werd de Saint-Emmanuelgroeve die werd ontgonnen vanaf het begin van de 19e eeuw. De Societé civil Charbonnières du Bois du Luc telt op dat moment zes actieve putten.

Op 2 mei 1894 vallen 9 doden en 6 gewonden bij een mijnramp in de Saint-Emmanuelmijn, toen een bak met 16 inzittenden 350 m naar beneden stort in de mijnschacht.[1]

Rond de Saint-Emmanuelmijn is nog een heel mijndorp, Bois-du-Luc, intact gebleven met 2 terrils, spoorweginfrastructuur, ateliers, kantoren, het domein met het kasteel van de directeur, de villa's van de ingenieurs en 166 mijnwerkerswoningen, een café en feestzaal, de Sint-Barbarakerk, scholen en het ziekenhuis. Het dorp, gebouwd van 1838 tot 1853, neemt een oppervlakte van 2 ha in.

De steenkoolmijn en het mijndorp van Bois-du-Luc is een van de vier sites die gedurende de 36e sessie van de Commissie voor het Werelderfgoed in 2012 als een van de vier belangrijkste mijnsites van Wallonië erkend zijn als UNESCO cultureel werelderfgoed.