Stadspark in Maastricht (Limburg)

Door de eeuwen heen heeft het stadspark verschillende verschijningsvormen gehad. Begin 18e eeuw bestond er al een wandelplaats, Boompjes genoemd, tussen de toenmalige Onze Lieve Vrouwepoort en de Maas. Vanaf 1837 werd het officieel Stadswandelpark genoemd. Rond 1860 maakte de Leuvense tuinarchitect Rosseels een nieuw ontwerp in Engelse stijl. De Boompjes, met keurig in het gelid staande aanplant, maakte plaats voor slingerende paden en een grotere variatie in aanplant. In de volksmond werd deze tuin Ingelse Hoof genoemd.

Nadat in 1881 de bolwerken Hessen en Nassau-Weilberg ontmanteld waren, kon het kanaal naar Luik naar het westen verlegd worden en ontstond er een brede parkstrook tussen kanaal en Maas. Deze parkstrook was met een pont rustique over het kanaal met het Villapark verbonden. Vanaf 1886 werd het park, opnieuw naar ontwerp van Rosseels, uitgebreid met het Monseigneur Nolenspark en het Henri Hermanspark. Daarbij werd de vijfhoekige omwalling rondom het bastion Haet ende Nijdt afgegraven, zodat dit monument volledig door water omgeven zou zijn en daardoor beter uit zou komen. Vanaf 1888 verbond de Poort Waerachtig, naar een historiserend ontwerp van Victor de Stuers, het park met het Jekerkwartier.

Na de bouw van de Tapijnkazerne in 1916 werd de smalle strook tussen kazerne en zuidelijke stadswal aan het park toegevoegd, evenals het westelijk van het kazerneterrein gelegen Aldenhofpark (aanvankelijk Wilhelminapark' geheten). In 1920 werd de vereniging "Stadsverfraaiing" opgericht, die zich ten doel stelde in dit deel van het park een dierenpark in te richten. Kort na 1920 werd een volière, een duiventil en een hertenkamp gerealiseerd, waarvoor Prins Hendrik enkele edelherten beschikbaar stelde. In 1920 koopt de gemeente Maastricht van het Hamburgse Circus Hagenbeck twee bruine beren, die in het Aldenhofpark provisorisch gehuisvest worden. In 1970 wordt de betonnen berenkuil, die nog bestaat, in gebruik genomen. In 1993 vertrekt de laatste beer naar Ouwehands Dierenpark.

Door de bouw van de John F. Kennedybrug en de aanleg van de ringweg om Maastricht wordt er halverwege de jaren '60 flink in het park geknipt.[1] Ook de aanleg van de Maasboulevard in de jaren zeventig gaat ten koste van het park.