Waterburcht van Millen in Tongeren (Haspengouw)

De Waterburcht was het centrum van de heerlijkheid Millen of Milina, die een leen was van het Graafschap Loon. Ze werd voor het eerst vermeld in 1143. De oudst bekende heer was Walter van Millen (Walterus de Milne), die seneschalk was van Lodewijk II van Loon. Achtereenvolgens was de heerlijkheid eigendom van de families de Melin, Proest (1369), van Guygoven (1456), van Berloz (1479), van Houthem (1531), de Fléron (1625) en d’Hemricourt (1741).

Het kasteel werd voor het eerst vermeld in 1365. Het bestond toen uit een veel oudere donjon die reeds tot een vierkante waterburcht was uitgebouwd met een poorttoren en twee zijtorens. In de loop van de 16e eeuw werd de burcht verbouwd door Arnold de Fléron verbouwd tot een comfortabele edelmanswoning, aangezien ze geen militaire betekenis meer had. Vanaf de 18e eeuw werd het kasteel niet meer permanent bewoond en raakte het in verval. In 1811 werd het gekocht door baron de Blisia, waarna een groot deel ervan gesloopt werd, waaronder de donjon en de rechtertoren. Slechts de oost- en westvleugel bleven bestaan en deze fungeerden sindsdien als boerderij.

In 1972 werden de overblijfselen van het kasteel aangekocht door de gemeente en gerestaureerd. De 14e-eeuwse linkertoren uit mergelsteen heeft een gotisch gewelf. Ze maakt deel uit van de oostvleugel, waarvan de ouderdom mogelijk tot de 12e eeuw teruggaat.