Op 12 juli 1582 gaf hertog Willem van Gulik een vergunning af aan Dirk Jehw, rentmeester van Born, en Sibert Redinghoven, secretaris van de Gulikse rekenkamer, voor de bouw van de tweede watermolen aan de Molenbeek te Sittard. Een jaar later werd deze molen in bedrijf genomen als schors- en slijpmolen. De molen werd ver buiten de stad gebouwd vlak bij de Swynsweide (huidige Schwienswei) vanwege de stankoverlast die gepaard ging met het malen van de eikenschors, die werd verwerkt door de Sittardse leerlooiers. Het malen van graan bleef door het molenbanrecht voorbehouden aan de eerste molen, de Sittardermolen. In 1699 diende de Stadbroekermolen ook als oliemolen en later, na de opheffing van het banrecht in de Franse tijd, tevens als graanmolen. Graaf Guillaume De l’Eau van de Franse Prefectuur verwierf in 1801 de vergunning om de slijpmolen op eigen kosten om te bouwen.
